Hærland – Sjøåkrevica

Tocht: Hærland – Sjøåkrevica

Vertrek: Zo 27 mei 2012 08:45
Aankomst: Zo 27 mei 2012 18:30
Afstand: 55 mijl van totaal  735 mijl
 
 

 

De route

Toen we gisteravond de route uitzetten voor deze dag was het al duidelijk dat we Stattlandet, ‘de westkaap’ niet zouden kunnen ronden. Daarom hadden we de pilots nageplozen of we dichtbij Statt een ankerplaatsje zouden kunnen vinden. Uiteindelijk leek Sjøåkrevica het meest geschikt: een kommetje, bescherming tegen golfslag en een goede bodem voor het anker. Het waait nauwelijks als we vertrekken en zowel het Noorse weerbericht als de gribfiles melden dat we een achterlijke wind kunnen verwachten. Helaas maar voor een dag, want de rest van de week komt de wind uit noordnoordoostelijke richtingen. Het eerste gedeelte van de reis tot voorbij Florø rollen we heel regelmatig het voorzeil uit, maar even zovele malen kan het ook weer worden ingerold. De windrichting verandert voortdurend en waait soms 2 knopen terwijl er even later weer 8 knopen op de windmeter staan.
Vanuit de Stavfjorden komen we via de Brufjorden in de Rekstafjorden. Ik kan me de omgeving nog goed herinneren van de reis van 2005 en als we de Rekstafjorden verlaten weet ik dat we een bijzondere lichtbaken zullen zien: Stabben lighthouse, een soort huisje dat bijna te groot is voor de rots waar het op gebouwd is. Het blijkt ook inderdaad zo te zijn en als we er langs varen maak ik een paar foto’s.

 

Stabben lighthouse

Stabben lighthouse

 

Een achttal mijlen ten noorden van Florø komen we in de Froeysjoen met op het eind een soort U bocht rond de 859 meter hoge Hornelen met z’n kenmerkende top gevolgd door de Skatestraumen met 2 knopen stroom tegen en kijken tegen Måløy aan, waar we een aantal keren tegen de drijvende steigers hebben gelegen. Deze keer varen we voorbij, met achtelijke wind en enkel het voorzeil uitgerold, dat ook nu weer een aantal keren moet worden ingerold, omdat de wind bijna volledig wegvalt.

De laatste paar mijl naar het uitgezochte ankerplaatsje zijn we erg benieuwd wat we te zien krijgen, want we varen tussen behoorlijk hoge bergen door. Een van de bergen eindigt in een vlak stuk en daarachter ligt een grote inham. Qua beschutting valt het ons in eerste instantie een beetje tegen, maar het plekje wordt in twee pilots aangeprezen. De eerste keer dat we het anker laten vallen hoor ik het over een rotsbodem schrapen, en dat lijkt me geen stevige ankergrond. De tweede poging pakt het anker wel direct, maar na het uitvieren van de ketting liggen we te dicht bij een partikuliere steiger en bovendien niet ver genoeg van de wal af. Op deze manier hebben we dus te weinig zwaairuimte als de wind gaat draaien. Hilda zet eerst het eten op en daarna verkassen we naar een plek veel meer noordelijk en dat is een betere keus. We liggen op 9 meter diepte en beter beschut achter een wat hogere heuvel. We zetten 50 meter ketting en laten de motor even flink in z’n achteruit trekken, maar de boot blijft onwrikbaar vastliggen. Het indrukken van de ‘man-over-boord’ toets van de kaartplotter op de plek waar ik het anker heb laten vallen is erg behulpzaam om om het ankertje exact te kunnen plotten op de GPS. Tijdens de avond blijven we prachtig zwaaien op zo’n 0.031 zm van het anker, een afstand die overeenkomt met de lengte van de ketting.

Ik verwacht niet dat ik hier een Wifi netwerk kan oppikken, maar dat blijkt wel het geval te zijn. Het is een signaal van Selje camping. Het werkt echter weer met een usernaam en password waarvoor je terecht kunt bij de receptie. Hier hebben we dus niet zoveel aan..

Als de wind naar het noorden gaat draaien tegen middernacht gebeurt er iets vreemds. Op de GPS wordt de afstand tot het anker veel kleiner en onze gele ankerbal komt dwars van ons te liggen. Op het plotscherm van de GPS zie ik dat we min of meer naast het anker liggen. Dat kan alleen maar betekenen dat de ketting halverweg ergens achter een rotspunt op de bodem vastzit. Ik kijk het een tweetal uurtjes aan, maar als de boot goed blijft liggen vertrouw ik er maar op dat het zo blijft. Gedurende de nacht controleer ik de zaak nog een tweetal keren en uiteraard staat het ankeralarm bij.

Alleen even voor een foto, daarna weer zwemmen

Alleen even voor een foto, daarna weer zwemmen

De volgende dag, pinkstermaandag besluiten we maar te blijven waar we zijn. Het waait stevig uit noordelijke richtingen. Op het toch redelijk beschutte ankerplekje wijst de meter nog vaak windsnelheden van zo’n 14 tot 17 knopen en we denken dat het rond Stattlandet best wel eens knap hard kan waaien. De dag gaat voorbij met kruiswoordraadsels en boeken. Ik probeer in de avond nog wat te vissen met een paternoster. Het gaat niet erg vlot, maar na een uurtje kan ik toch een visje van 53 cm binnenboord halen. Het is helaas het verkeerde moment, want wanneer kunnen we hem verorberen. We geven het beest z’n vrijheid maar weer terug.

Dit artikel is gepubliceerd in categorie ↑ Van 60° tot 65°.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.