Na de twee dagen in Mjällomsviken willen we best nog een dag op zo’n plekje doorbrengen. We herinneren ons nog een inham waar we in 2011 aan een steigertje hebben gelegen.
Een in de karakteristieke rode kleur geverfde schuur aan het stand van Räfsön
Ik heb geen website of logboek 2011 nodig want ik weet nog precies dat het steigertje te vinden is in de S-Räfsöviken, een inhammetje in de Edsätterfjärden, op ongeveer 8 mijl afstand. We varen om half tien ’s morgens de inham al binnen en het steigertje is helemaal leeg, dwz er zitten twee mannen en een ervan begint driftig de steiger schoon te vegen.
Bij het steigertje zijn geen boeien om een achterlijn aan vast te maken en dus moeten we afmeren met het achteranker. Ik weet dat ik de afstand tot te steiger vaak te klein inschat. Als ik het anker met de 7 meter ketting laat vallen en de 50 meter band van de ankerolina begint af te rollen ben ik ervan overtuigd dat ik deze keer goed zit. Toch zit er nog nauwelijks band op de rol als Hilda de boot geparkeerd heeft en we vast liggen. De twee mannen hebben even geholpen met aanleggen en als ik ze vraag beweren ze ‘met hun hand op hun hart’ dat ze speciaal voor ons de steiger hebben schoongeveegd.
Ze zijn benieuwd hoe we het plekje wisten en ik vertel hen dat we het in 2011 uit de “Kustguide Öregrund – Höga Kusten” hebben gehaald. Als ik vraag of hier ook zo’n mooie trail is wordt een keurig kaartje getekend waar ik het begin kan vinden. Ik ben er blij mee want anders had ik het waarschijnlijk niet gevonden.
Met vier jachten aan het kleine steigertje
Juist als ik klaar sta om aan mijn bergwandeling te beginnen komen 2 zeiljachten en een motorjacht aanleggen en moeten we even wat reorganiseren want met 4 jachten is het steigertje wel vol. De drie jachten horen bij elkaar, het zijn gezinnen met opgroeiende kinderen, best wel gezellig, maar met de stilte is wel gedaan.
De trail is niet meer dan 2,5 km onverharde weg door de bossen naar een aantal communicatiemasten. De laatste kilometer is wel erg steil op sommige stukken, ik schat wel 45 graden, en heb ik er soms moeite mee om omhoog te komen. De omgeving is kompleet anders dan op de Högklinten een dag ervoor, maar de bossen hier zijn weer veel groener, elke plek heeft zijn eigen charme. Uiteindelijk eindigt de weg bij de antennemasten en ik ben een beetje teleurgesteld dat ik het inhammetje waar we liggen niet kan zien. Ik probeer nog of ik op een betere plaats kan komen, maar het gaat allemaal te steil naar beneden of er zitten bomen in de weg. Ik moet me beperken tot foto’s van de omgeving en een foto van de Mjällomsviken die ik van deze plek heel mooi kan zien liggen.
De OmneFjärden met midden boven wat huisjes aan de ingang van de Mjällomsviken
We vinden het nog steeds een beetje onwerkelijk dat het nog zo licht is als het bedtijd is en vooral Hilda heeft duisternis nodig om te kunnen slapen. (Ik doe gewoon mijn ogen dicht 
). Het vluchtluik kunnen we van binnenuit verduisteren door er een schuif voor te trekken en voor de rompraampjes gebruiken we ruim passende verduisteringsgordijnen. Op die manier wordt het pikkedonder. Buiten blijft het echter behoorlijk licht en dat geeft leuke effecten als de maan boven de boomtoppen uit komt.
De maan komt op
