Helsinki – Lähteelä

In Sindbad zijn we uiterst vriendelijk ontvangen, men heeft ons geholpen met aanleggen en we hebben er geweldig goed gelegen. We hebben voor twee nachten vooruit betaald en de ‘havenmeester’ vroeg me om de sleutel van het hek in de brievenbus te stoppen bij vertrek. Maar was Sindbad wel een gasthaven? Aan de hand van een plattegrond aan het begin van de steiger weten we dat alle ligplaatsen verhuurd zijn, aan vaste liggers. Nadat zondagavond vrijwel elke plek weer met een boot was opgevuld, die daar waarschijnlijk zijn vaste ligplaats had,  werd het verbazend rustig. Maandag en dinsdag hebben we geen kip meer gezien en ook de ‘havenmeester’ heeft zich niet  meer vertoond. Het kantoortje was op slot en de derde nacht hebben we gratis gelegen en de eerste twee nachten was het ook al niet erg prijzig. De ‘Baltic Sea Pilot’ (3e editie 2010) vermeldt dat voor liggelden in Helsinki in de ‘upper band’ (> €35,-) moet worden gerekend. In Sindbad wordt echter het ‘Lower band’ tarief gehanteerd.

Een van de ‘Upper band’ jachthavens

Helsinki is beslist een mooie stad, maar als het steeds regent is er niet veel aan. Wij zijn niet zo van die musea bezoekers, cultuur barbaren dus, en moeten het van andere dingen hebben.  Dinsdag  was er tamelijk veel wind uit de verkeerde richting, dus hebben we maar besloten nog een dag te wachten.  Toen we dinsdag opnieuw klaar stonden voor een volgende poging om het mooie Helsinki te bekijken en het weer begon te spetteren, hebben we de pijp aan Maarten gegeven en een korte wandeling langs de kust gemaakt.

In 2014 zagen we niets authentieks in Helsinki maar iets anders: echt heel oud en authentiek.

In Helsinki hebben we met behulp van het nieuwe havenboekje alle havens ten oosten van Helsinki goed op een rijtje kunnen zetten. In Tallinn was me, aan de hand van internet informatie, ook al duidelijk geworden dat ten oosten van Helsinki niet zoveel interessants voor ons te vinden was. Vrijwel alle haventjes, zowel de gasthavens als de natuurhavens zijn voor ons minder of helemaal niet geschikt vanwege de diepte. We kunnen eigenlijk alleen naar de grotere steden: Loviisa, Kotka en Harmina. Loviisa ligt op ruim 50 mijl van Helsinki en daarna resp 30 en 12 mijl voor de volgende twee. Het gebied tussen Helsinki en Hanko en daarna de Turku archipel heeft beslist veel meer te bieden, zeker wat de kleinere gasthavens en de natuurhavens betreft. Daarnaast wordt de komende week veel regen verwacht, dus ook geen weer om langere tochten te maken. We besluiten daarom weer westwaarts te varen en de eerstkomende nacht  in het natuurhaventje Lähteelä  waar we onderweg naar Helsinki voorbij zijn gevaren, te overnachten. Deze keer gaan we zeker proberen of we de haven kunnen bereiken.

Aan de steiger van Lähteelä

We vertrekken tegen negen uur nadat we vers brood hebben gehaald en de sleutel in de brievenbus hebben gedeponeerd. Op de heenweg naar Helsinki zeilden we via een route die stond aangegeven met een minimum diepte van 9 meter. Deze keer hebben we gekozen voor een route met een minimum diepte van 2,4 meter. In het logbestand zie ik later dat de minst gemeten diepte op dit stuk 5,8 meter is geweest. De eerste 2,5 mijl is het bijna pal in de WNW wind, maar daarna varen we ZW en kunnen we geweldig zeilen. Deze wind blijft tot 5 mijl voor Lähteelä, maar dan komen we weer tussen de rotseilandjes en moet de motor weer een beetje helpen. Het is half één als we bij Lähteelä zijn en de met Noord en Zuid bakens aangegeven route indraaien. De ‘recommended track’ op de Navionics kaart geeft 1,2 meter aan, een diepte waar wij dus absoluut niet langs kunnen, maar de route die we vanmorgen hebben gevaren was ook aanzienlijk dieper. Uiterst langzaam (0,8 knopen) gaan we door het kanaaltje. We zien nergens minder water dan 4,7 meter. Bij de steiger aangekomen maken we vast op de Scandinavische manier: achter een boei oppikken en de punt aan de steiger vastmaken. Lähteelä is een soort  van erg luxe ‘Marrekrite’ plekje: drijvende steigers met boeien er omheen, elektriciteit, sanitair en een BBQ plek aan de kant. Iets verderop in de bossen is zelfs een houtgestookte sauna. Een dergelijke manier om ’tegen de rotsen te liggen’ betekent wel dat er ’s avonds iemand langskomt om de kosten te drukken. We betalen €10,- voor de overnachting. De belangstelling is behoorlijk, want ’s avonds liggen er zo’n 20 boten. Het is een oase van rust, een paar houten gebouwtjes, heel veel bomen, bospaadjes en prachtig fris groen. Ik maak een wandeling door de bossen en vanaf zo’n 100 meter van de aanlegplaats kom je niets of niemand meer tegen.

Donderdag zijn we verder gezeild weer naar Jakobshamn waar we een jaarplaats voor 2014 hebben  (je hoeft daar n.l.  maar een keer in een jaar te betalen). We hadden  op de heenreis beloofd hier weer terug te komen om  in de ravintola te eten. Helaas werd er alleen op zaterdag gekookt, dus dat feest ging niet door.