De Noorse Kust

Ma 14 mei, Mandal – Olavsundet (Ny Hellesund), 16 zm

 

Het ankerplekje bij Mandal ligt behoorlijk op de wind en daarom besluiten we naar een beter plekje te verkassen dat wat meer beschut ligt. Van vorig jaar had ik onthouden dat we bij Ny Hellesund, tussen Kapelløya en Helgøya, een fantastisch mooi natuurhaventje voorbij waren gevaren. Omdat de route langs de Noorse kust behoorlijk pal in de wind ligt moeten we eigenlijk gaan kruisen, maar we zondigen al helemaal aan het begin van de reis tegen ons besluit om zo weinig mogelijk te motoren.
 
 

Ons ankerplekje in Mandal

Ons ankerplekje in Mandal

De 15 mijltjes worden overbrugd op de meest gemakkelijke manier. ’s Middags om half drie varen we door de supersmalle ingang het haventje binnen en laten het anker in het midden naar de bodem zakken. Omdat het zo’n prachtige plek is, van alle zijden beschut, besluiten we hier een dag te blijven om de nieuwe bijboot uit te gaan proberen. Ik wil ermee roeien en varen met de elektrische motor die erbij hoort. Vooralsnog heb ik hier nog geen accu voor, maar voorlopig gaan we hier één van de twee boegschroefaccu’s voor gebruiken.

Olavsundet, een geweldig panorama

Olavsundet, een geweldig panorama

Dinsdagmoren maak ik de boot gereed en roei naar Kapelløya waar ik een aantal overzichtsfoto’s maak vanaf grotere hoogten. Het roeien valt me een beetje tegen omdat naar mijn mening de roeiriemen aan de korte kant zijn. Weer terug aan boord monteer ik het motortje en zeul de 100 Ah accu aan boord. Als ook Hilda heeft plaatsgenomen en we wegvaren zijn we plotseling heel erg tevreden. Vrijwel onhoorbaar en met een redelijke snelheid maken we een groot rondje door de wateren rond Ny-Hellesund. We maken vast aan de andere kant van het natuurhaventje en gaan aan wal. Na een korte wandeling nestelt Hilda zich op een bankje en ik ga Helgøya verkennen. 

Olavsundet vanaf een van de toppen van Helgoya

Olavsundet vanaf een van de toppen van Helgoya

In de 2e wereldoorlog maakte dit eiland deel uit van de Atlantic Wall en de overblijfselen zijn hier goed geconserveerd. Ik raak in gesprek met een Noors echtpaar waarvan de man toevallig zomers rondleidingen verzorgt door de bunkers en de voormalige Duitse commandopost. Hij biedt me een complete rondleiding aan, dat ik graag accepteer. De vrouw heeft één en ander al te vaak gezien en gaat terug naar de aanlegplek en meldt Hilda dat het nog wel een uurtje zal duren voor ik terug ben. We vinden dat dindag 15 mei een bijzondere dag is geweest.


Wo, 16 mei, Ny Hellesund –Grimstad, 35 zm

Tegen negen uur vertrekken we uit het mooie haventje bij Ny Hellesund. We hebben gepland om brood te gaan kopen in Grimstad en daar een ankerplekje te gaan zoeken. We varen parallel aan de kust. De richting van de wind is precies achterlijk en daarom minder geschikt voor de gennaker. Met de genua uitgeboomd over bak en het grootzeil over stuur lopen we met een windje van tegen de 10 knopen ruim 5 mijl. Natuurlijk was het verleidelijk om na Kristiansand via de Blindleia te varen, maar dan zou het weer motoren zijn geweest en dat zullen we nog wel voldoende moeten doen dit jaar. Zeilend dicht langs de kust vraagt echter wel voortdurende oplettendheid, want heel regelmatig komen we rotsen tegen net boven of net onder het wateroppervlak en moet er worden uitgeweken. De laatste drie mijlen varen we op de motor om de accu’s weer op een beter peil te brengen.

De toegangspoort naar Grimstad

De toegangspoort naar Grimstad

In Grimstad doen we de noodzakelijke boodschappen en daarna vertrekken we weer. Omdat het van woensdag op donderdagnacht best wel 5 Bf kan waaien zoeken we een beschut ankerplekje. De eerste poging in een mooi baaitje levert een te steil oplopende oever op en zouden we tijdens het zwaaien met de kiel de bodem kunnen raken en in Noorwegen is de bodem vrijwel altijd erg hard. We verkassen verder van de kant en laten het anker in dieper water van 14 meter vallen en gebruiken de hele 50 meter ketting. We blijven prima op hetzelfde plekje liggen die nacht, maar harder dan 15 knopen waait het ook niet op het ankerplekje.

Do, 17 mei, Grimstad – Dalskilen, 18 zm

Hoewel we prima hebben gelegen op het ankerplekje is de omgeving weinig inspirerend en we liggen redelijk ver van de wal. We besluiten naar Arendal te gaan en we hopen daar in de jachthaven Wifi aan te treffen. We weten al dat wind uit de verkeerde hoek komt en we gaan nog even bekijken of we gaan kruisen, want de afstand is ook niet geweldig groot. Eenmaal buiten waait het toch wel 5 Bf en de golven zijn stevig. We laten de 12 mijl daarom maar aan de motor over.

Deze onderwaterrotsen vallen gelukkig goed op

Deze onderwaterrotsen vallen gelukkig goed op

In Arendal kijken we vreemd op, want in tegenstelling tot Grimstad gisteren, is de jachthaven mudjevol. We zien allerlei mensen in klederdracht en dan valt het kwartje: 17 mei is Constitution Day in Noorwegen, viering van de dag dat in 1814 de Norwegian Constitution werd getekend. Veel mensen trekken de kleding aan die heel vroeger werd gedragen in de streek waar hun voorouders oorspronkelijk vandaan kwamen.
Omdat de jachthaven geen optie is, ook al niet omdat ik er geen wifi kan bespeuren, gaan we maar verder naar Dalskilen, een ankerplekje waar we al eens eerder zijn geweest. Daar liggen we, als enig jacht, iets na 2 uur in de middag achter ons anker.

Opnieuw een ongelofelijk mooi ankerplekje

Opnieuw een ongelofelijk mooi ankerplekje

Ik verken de omgeving, loop de weg af omhoog om van daaruit een foto te maken. Helaas is boven alles vrijwel ontoegankelijk en daar waar het wel kan staan huizen. Als ik een bewoner vraag of ik even op zijn terrein mag is dat geen enkel probleem en hij leidt me zelfs dwars door zijn huis om aan de voorzijde in de rotstuin te komen. Wat een uitzicht, de Noren weten best wel waar ze hun huis moeten bouwen.
’s Avonds ga ik nog een uurtje vissen. Hilda blijft op de boot want zij heeft geen zin in vissen. De nieuwe rubberboot met elektromotor in standje 1 is voor het vissen een geweldig hulpmiddel. Heel langzaam geluidloos varen met de paternoster achter de boot slepen. Het resultaat is jammer genoeg maar magertjes. Eén kein visje dat ik z’n vrijheid weer terug geef.

Vr, 18 mei, Dalskilen – Risør, 19 zm

Voor de tweede dag in successie waait het pal van voren en is de wind behoorlijk krachtig, zo in de Bf 5 zone. De vers gedownloade gribfiles vertellen ons dat we tot laat in de middag moeten wachten tot de wind uit een iets betere hoek komt. Omdat we met een lege watertank zitten besluiten we toch maar te  vertrekken naar Risør. 

Hoewel de herinneringen van vorig jaar natuurlijk nog  tamelijk vers zijn verwonder ik me welke details nog steeds  in die grijze massa daarboven aanwezig zijn. Een voorbeeld uit velen: Ergens langs de kust moeten we door een iets nauwere doorgang en ver voordat we het kunnen zien weet ik dat halverwege de heuvel een vervallen schuur moet staan en dat blijkt ook daadwerkelijk zo te zijn.
In Risør parkeren we de boot even aan een steiger en hangen de waterslang in de vulopening tot de meter weer een tot tevredenheid stemmende uitslag geeft. Hierna varen we verder naar een buitenhaven van de Risør Seilforening. Er is plenty ruimte en de reden is misschien wel dat het nog buiten het seizoen blijkt te zijn, want alles is nog afgesloten. Zelfs ons afval kunnen we niet kwijt en het douchen moeten we nog maar even vergeten.

Za, 19 mei, Risør – Stavern, 31 zm
 

De overkant van de buitenhaven van Risor zeilvereniging

De overkant van de buitenhaven van Risor zeilvereniging

Zaterdagmorgen vertrekken we iets na negenen vanuit de buitenhaven. We verwachten eigenlijk weer een motordag want er is nauwelijks wind. Als we echter een uurtje later zijn en iets verder van de kust hijs ik het grootzeil en een uurtje daarna gaat ook de gennaker omhoog. De motor kan dan uit en met een gemiddelde windsnelheid van 6,5 knoop loopt de boot toch bijna continue meer dan 5 knopen. Op deze manier leggen we het hele traject naar Stavern af.

Bijna de hele reis heeft de Gennaker ons voortgetrokken.
 
We hebben hier in Stavern in 2010 een paar dagen verwaaid gelegen en hadden toen aan een gastenboei vastgemaakt, maar jammer genoeg zijn die boeitjes er niet meer. De jachthaven zal er wel met lede ogen naar hebben gekeken vroeger. Dus liggen we deze nacht opnieuw achter ons eigen anker.

Dit artikel is gepubliceerd in categorie 2018 - Botnische Golf.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.