1983 was het laatste jaar dat we het Waarschip hadden. Dochter Monique had ons in de herfst van 1982 laten weten dat ze “het helemaal niet leuk meer vond. Elk weekend en elke vakantie zeilen”. Ze wilde met haar vriendinnen meedoen aan de korfbalwedstrijden op zaterdag.
Hoewel we een meer dan geïnteresseerde koper hadden werd de verkoop in het voorjaar op het laatste moment afgeblazen. Hilda en ik besloten om de Duitse waddeneilanden waar we in voorgaande jaren steeds zo kort verbleven, eens wat beter te bekijken. De kinderen gingen op deze tocht niet meer mee. We zeilden van Vlieland tot Fanø van eiland tot eiland waar we probeerden de toerist uit te hangen, maar keerden daarna in één lang rak terug naar Den Helder omdat we zeilen toch leuker vonden dan passagieren. Vanuit Den Helder maakten we nog een tochtje langs de kust naar IJmuiden en zeilden via het IJsselmeer terug naar de thuishaven in Harlingen
Een week nadat we terug waren belde de volgende eigenaar dat hij inmiddels toch de financiële middelen had om de boot te kopen. Al een week later brachten we, samen met de nieuwe eigenaar, de ‘Vivere’ naar haar nieuwe ligplaats in Akkrum en namen we afscheid van haar. Ikzelf heb absoluut geen moeite met afscheid nemen van een boot, maar Hilda had een brok in haar keel vertelde ze later. Het zou vele jaren duren voor ik haar (de boot 
) weer zag.
Veel belangrijker voor mij was het feit dat de verkoop van het Waarschip de weg vrij maakte om voorbereidingen voor de volgende boot te starten.
Route 1983
