Hanko – Borgholm

We brengen twee havendagen door in Hanko, meer tijd gunnen we onszelf niet voor we weer aan de terugweg beginnen. We gaan met het openbaar vervoer naar Helsinki en bekijken deze prachtige stad.  Eens zullen we op eigen kiel hier naartoe varen, maar voor een vakantie is de afstand eigenlijk te groot. Woensdag 6 juli vertrekken we om kwart voor acht en varen eerst naar de douane om ons uit te klaren. Het is een formaliteit en met de nodige stempels varen we tussen de rotseilandjes door de Oostzee weer op, richting Stockholm. Zoals we gewend zijn is er opnieuw weinig wind en het beetje wat er is komt uit westelijke richtingen. Gelukkig kan iets na de middag de motor uit en tot in de avond kunnen we een aantal uurtjes zeilen.

De volgende morgen, donderdag 7 juli, lopen we de Zweedse kust aan bij Revengegrundet. Door het schitterende scherengebied volgen we een brede en diepe geul langs Sandhamn en Vaxholm naar Stockholm.  Omdat het nogal druk is op het water en we minder van stadshavens houden, besluiten we niet in Stockholm te blijven, maar tussen Nacka en Ormingelandet door te varen en in Saltsjöbaden te overnachten.  Om kwart voor zeven ’s avonds liggen we aan de steiger nadat we de dieseltank weer helemaal hebben gevuld. Met 1.02 liter per uur sinds de vorige tankbeurt prijzen we ons gelukkig met ons zuinig motortje. ’s Avonds bel ik broer Jacob om hem te feliciteren met zijn 45e verjaardag

Fifång

In 1992 ankerden we aan de noordzijde van het eiland Fifång . We hebben daar een geweldige herinnering aan en willen er nog graag eens naartoe.  Het is een lange tocht van 50 mijl en de wind helpt ons allesbehalve.  Het uitgebreide hogedrukgebied boven Scandinavië speelt ons nog steeds parten. Het is prachtig mooi zonnig en windstil weer en we moeten opnieuw motoren door de skärgård van Zweden. Hoewel het een fantastische tocht is zijn we blij als we het eiland bereikt hebben, want het motorgeluid zijn we al erg beu.

Fifång heeft zowel aan de zuidkant als aan de noordkant een grote inham en als we wat jachten in de zuidelijke inham zien liggen besluiten we daar naartoe te varen. Helaas blijft het nodig alert te zijn, want we raken een onderwaterrots bij het naar binnen varen. Het kruisje  dat zo’n rots aangeeft stond wel degelijk op de kaart. Ik heb geweldig de pest in omdat ik op het einde van zo’n tocht even te snel wil aanleggen. Gelukkig was de vaart al uit de boot, maar een deuk in de dooskiel zal wel het resultaat zijn. We zien het wel als we op de kant gaan voor de winterstalling, voorlopig zien we geen alarmerende dingen onder de vloerplanken.

Tijdens de wandeling over het eiland betreuren we eigenlijk dat we de anderhalve mijl naar de noordelijke ingang niet hebben afgelegd, want die inham is toch mooier.

We hebben nog 14 dagen vakantie en nog een kleine 700 mijl te gaan. Dat is gemiddeld toch zo’n 50 mijl per dag. We vinden dat we op moeten schieten, want verwaaid liggen kunnen we ons eigenlijk niet  veroorloven. We starten de motor  al om kwart voor zes in de vroege morgen en dat verandert de hele dag niet. De genua blijft in de zeilzak en het grootzeil opgedoekt op de giek. We kiezen voor open zee en tuffen op grote afstand van de kust. Om een uur of acht ’s avonds varen we de scheren binnen en om kwart voor negen laten we het anker vallen ergens langs de kust bij Loftahammer.

 Ook de zondag de 10e juli is het weer een lange dag van bijna 11 uur onafgebroken motoren over een spiegelgladde Oostzee.  Het is al weer na negenen ’s avonds als we aan de binnenzijde van de golfbreker in Borgholm op Öland vastmaken. We nemen een borrel en bespreken hoe we onze reis van dit jaar verder vervolgen. We spreken af dat we inkopen gaan doen en dan maar weer eens een nachtje gaan doorvaren om zo wat tijd in te halen. We willen graag ergens nog een havendag  gaan inplannen.

Nachtje in Bornholm op Öland