Als we vertrekken weten we nog niet precies waar we heen gaan. Van het havenmeestersechtpaar bij SÖSS heb ik een boekwerkje gekregen met 62 gasthavens en gastbrygga’s aan de JungFrukusten. Lang niet alle plekken zijn geschikt, maar we zien toch wel een paar plekken die de moeite waard zijn. Ook het eiland Lövgrund waar we in 2011 aan een SXK ankerboei hebben gelegen staat erin en dat beviel heel goed. We weten echter niet of de boeien zijn voorbehouden aan SXK (Svenska KryssarKlubben) leden.
Als we het eiland Stor Jungfrun voorbij zijn en we nog steeds geen wind hebben, besluiten we achter het eiland Enmaren te gaan ankeren. Achter dit eiland liggen volgens het boekje drie SXK boeien en als deze boeien ’s avonds onbezet zijn dan knopen we ons daaraan vast zo hebben we besloten. De laatste 12 mijlen waait het echter nog 6 tot 7 knopen halve wind en dat is voldoende om ons met 6,5 knoop voort te duwen. We blijven bij ons besluit, want alternatieven liggen ver weg en hoog aan de wind of er precies tegenin.
Achter ons anker achter het eiland Enmaren
Om kwart voor drie laten we het anker vallen in 8 meter diep water, tamelijk dicht bij de kant. Ik heb een ankerbal en neuringlijn van 9 meter aan het anker bevestigd, omdat er misschien stenen op de bodem zouden kunnen liggen en ik het anker met ketting liever niet achter laat. De lijn is precies goed en de ankerbal drijft keurig boven het anker. Dat wil zeggen, totdat we even trekken om het anker vast te krijgen. Ik voel even een schok, wat schrapen over steen en de bal verdwijnt een halve meter onder water. Maar we liggen direct zo vast als wat.
Zo zal de bodem er ook wel uitzien schat ik zo
’s Avonds na het afwassen zijn de beide motorbootjes, die twee SXK ankerboeien bezet hielden, vertrokken en gaan wij ankerop. Waar ik op zat te wachten gebeurt: recht boven het anker komt de ketting erg strak te staan en krijg ik de ankerlier niet meer rond, maar ik heb geleerd niet te forceren maar wel veel spanning op de ketting te houden. Dit helpt want plots krijg ik een knipoog van de ankerbal als hij boven de oppervlakte komt en ik weet dat we los zijn. In het heldere water komt iets naar boven dat er niet uitziet als een anker. Bijna boven valt er echter iets af en komt het anker weer te voorschijn. Was het en steen? Duidelijk is wel dat daaronder in ieder geval ook veel van dat vette zwarte modder is. Nadat we hebben vastgemaakt aan de ankerboei ben ik wel even bezig om alles weer moddervrij te maken.
Het is maar een steen, maar wat een beauty!
