Kylmäpihlaja

Afstand 30 zm van totaal 1482 zm

---

De route

Een volgende bestemming bepalen gaat als volgt: In het boekje Käyntisatamat/Besökshamnar, waar alle gasthavens en gastpieren langs de Finse kust  in 5 secties zijn ingedeeld, hebben we  in het overzicht van de actuele sectie alle havens, waarvan de diepte 2,5 m of meer is, groen gemaakt. Vervolgens kijken we welke afstand reëel is voor de dag en kiezen we een haven. In de Turku archipel hadden we vaak een ruime keus. Ten noorden van Uusikaupunki blijkt dat vele havens voor ons niet diep genoeg zijn en is de keuze beperkt. Dat betekent ook dat we soms een grotere afstand moeten afleggen dan we eigenlijk willen. De Finse kust is het hoofddoel dit jaar en daar willen we niet al te grote afstanden varen.

Voor vandaag hebben we de keuze uit 2 havens, maar  nr 1317: Kylmähpilaya lijkt op papier de beste keuze. De haven is 4 m diep en het lijkt een goede bescherming  te bieden want er is een soort inham in het eilandje, er is elektriciteit, water, alle sanitair inclusief een sauna, een wasmachine en je kunt er een natje en een droogje krijgen. Er zijn 20 gastenplaatsen beschikbaar en dat alles is voor ons voldoende om het als bestemming te kiezen. Ik heb me eerlijk gezegd niet afgevraagd hoe dat alles mogelijk is op een klein eilandje redelijk ver uit de kust.

Het waait niet erg hard en we varen het hele eind op de motor. De eilandjes die boven het water uitkomen worden veel spaarzamer en we hebben het idee veel meer op open water te varen, maar hoewel we de ‘eilandjes’ onder water niet kunnen zien zijn ze er wel degelijk. We varen dus de routes die op de kaart zijn aangegeven en na bijna zes uur varen komen we in de buurt van Kylmäpihlaja.

De vuurtoren op Kylmäpihlaja

Netjes in een hoesje

Pas als we recht op een vuurtoren met daarnaast een groot gebouw aanvaren krijgen we door dat dat onze bestemming is. In het haventje liggen twee zeiljachten en een motorbootje. Wij kunnen afmeren langs de kant, een situatie die voor Hilda veel plezieriger is dan over het anker te moeten klimmen. ’s Avonds liggen er 10 boten in het haventje.

Moeder Brandgans let goed op haar kroost

Als we op verkenning uitgaan, lopen we direct al tegen een gebouwtje aan waarin een voorlichtingsruimte is gevestigd waarin aandacht wordt besteed aan de vogels op dit eiland. Ook is er een cafeetje in het gebouw, want er komt drie maal daags een boot met dagjesmensen vanuit Rauma, de plaats aan de kust. In het gebouw dat aan de vuurtoren vast zit, zijn alle sanitaire voorzieningen, de sauna, de ‘doe het zelf’ wasserette en op de 2e etage, jawel,  een Hotel/Restaurant. Je kunt er eten en zelfs een kamer huren.

Hilda loopt terug naar de boot

Terwijl Hilda naar de boot terugloopt, klim ik de 110 treden naar de 11e etage van de vuurtoren waar een uitkijkplatform is, o.a. voor de dagjes mensen. Daar wil ik even wat foto’s maken van de omgeving.

De omgeving van Kylmäpihlaja

De loodsboot, vanuit de vuurtoren

De rode boot in de haven is een oude loodsboot die vroeger werd gebruikt om loodsen aan boord te zetten van de schepen die naar Rauna moesten. De loodsen sliepen in het gebouw waar nu het hotel gevestigd is.

’s Avonds loop ik naar de oude loodsboot om hem eens van dichtbij te bekijken. Een medewerker die ook de elektriciteitskast eerder op de dag voor ons heeft ontgrendeld komt eraan en vraagt of ik belangstelling heb. In de boot is alles nog in redelijke staat en de 12 cilinder Deutz zou volgens de medewerker met heel weinig moeite weer lopen. Mijn gerichte vragen over de techniek aan boord worden schijnbaar door de technische man erg op prijs gesteld en als we uitgekeken zijn vraagt hij of ik belangstelling heb voor de techniek in de vuurtoren. Nou dat heb ik uiteraard en vervolgens zie ik werkelijk alles wat er aan techniek in het gebouw aanwezig is. Ik zie de dubbele dieselgeneratorsets  die aanwezig zijn  voor het geval dat er een storing optreedt in de elektriciteitsvoorziening vanaf de wal.  Ik krijg uitgelegd waarom er naast een normale CV ketel ook nog een elektrische verwarmingsketel is en zo nog wat details. Maar daarna gaan we naar het heilige der heiligen.  We klimmen naar de 13e verdieping van de vuurtoren waar de ronddraaiende lens staat opgesteld. Het lenzenstelsel is 1600 kg zwaar, maar draait zo licht dat er maar heel weinig kracht voor nodig is om het ding aan het draaien te krijgen. En als de lens dan draait duurt het een tijdje voor het ding weer stilstaat.  Als een lamp stuk gaat wordt de lamp automatisch weggedraaid en een tweede exemplaar weer in het brandpunt geplaatst.  Fascinerend om zo’n stukje techniek te mogen aanschouwen.

Als de kleine ruimte waar we met z’n tweeën nauwelijks in pasten weer is afgesloten en ik een vraag stel over de winstgevendheid van het hotel hoor ik dat de kamers toch heel frequent bezet zijn. Hij neemt me weer mee terug naar de 10e verdieping waar ik een kijkje mag nemen in de ‘bruidssuite’. In deze suite zijn ramen aan de oost- , zuid- en westkant. Op een mooie dag ziet het bruidspaar de zon heel vroeg opkomen in het oosten, omhoog klimmen gedurende de morgen en weer dalen in de middag, terwijl het ondergaan in het westen prachtige avondluchten oplevert.

Aan het einde van de rondleiding drinken we samen een pilsje, bedenken oplossingen voor grote wereldproblemen  en nemen afscheid.  Een indrukwekkend bezoek aan een eiland met een werkende vuurtoren. Als ik ga slapen kijk ik nog even of het licht van Kylmäpihlaja wel ronddraait en dat is het geval.