Polen – Lithouwen

Het is alles of niets. Gisteren keek ik een Duitse boot na die uit de haven vertrok en door de branding voor de pieren een zware paar honderd meters had. Vandaag is er nauwelijks voldoende wind om te zeilen. Maar zeilen doen we ook al halen we de 5 knopen nauwelijks. Af en toe gaat het even wat harder, maar ook starten we de motor als we onder de 3 knopen snelheid komen. Op deze manier leggen we eigenlijk de hele tocht af en van de 27 uur varen heeft de motor 10 uur bijgestaan.

Tijdens de nacht komen we in Russische wateren waar tot 17:00 uur vrijdag volgens Navtex berichten scheepsoefeningen plaats hadden en door een ander gebied waar we tot middernacht schietoefeningen vanuit vliegtuigen konden verwachten. Ik weet nog steeds niet of de gebieden dan verboden zijn of dat het alleen maar gevaar oplevert voor de scheepvaart, zoals het navtex bericht aangeeft. We hebben er niets mee te maken want we passeren na de opgegeven tijden. Inmiddels wappert de Poolse gastenvlag niet meer en een Russische heb ik niet, dus maar even geen gastenvlag gehesen.

We weten al dat het gebruikelijk is om aan ‘Port Control’ toestemming te vragen om de haven binnen te varen, maar wanneer doe je zoiets. Een Duits jacht dat schijnbaar al binnen de pieren is wordt op VHF16 aangeroepen om over te schakelen naar VHF73 en aan de hand van de vragen die worden gesteld kan ik al vast even controleren of ik de scheepsnaam nog kan spellen: Hotel, Oscar, Romeo, . . . . Vervolgens meldt een ander Duits jacht zich dat nog 10 mijl verwijderd is. Ik hoor aan de reactie dat dit schijnbaar een beetje te vroeg is. Dus  meld ik me als we een halve mijl van de ingang zijn en ik hoef niet te spellen, de dame weet het precies. Ja natuurlijk, mijn AIS transponder. Ze wil alleen het  aantal bemanningsleden en hun nationaliteit.

Hoge kaden en steile laddertjes

Volgens een reisbeschrijving uit  ‘Rondje Oostzee’ zouden we prima voor de brug in het riviertje Dané kunnen liggen. De kaden blijken daar echter erg hoog en Hilda houdt niet van klimmen tegen steile laddertjes op.

We gaan daarom naar de industriehaven waar in een hoek een nieuwe jachthaven is. De havenmeester wijst ons ons een plek en we liggen in een supermoderne box met lange vingersteigers. Daarvoor betalen we 87 Litas per nacht oftewel €25,-.  Daarnaast moet nog een Tallykaart worden gekocht voor de elektriciteit, douches en om op het terrein te komen. Zo’n kaart heeft zeker een voordeel tov een vast tarief: je betaalt alleen voor de elektriciteit wat je verbruikt.

In de industriehaven

V oor ons was dat slechts 2 Litas (€0,58). Eigenlijk hebben we helemaal geen elektriciteit nodig, maar het is zo gemakkelijk met een waterkoker, een stofzuiger en de boiler. We kunnen bovendien de PC ook constant aan laten staan terwijl de accu’s boordevol blijven.

Zoals ook op veel plaatsen in de stad valt het ook in de jachthaven op dat er veel ouderwets en moderns naast elkaar is. De douches en toiletten hebben een totaal ander karakter als de jachthaven zelf: oud, niet echt netjes. ‘s Morgens moet ik, om bij het douchehokje te komen,   door een laag water op de vloer waden . Zowel  in het hokje als in de overige ruimte is geen enkele gelegenheid om je kleren op te hangen.

In de splinternieuwe jachthaven waar we liggen,  is alles volgens de nieuwste inzichten en met de modernste materialen gerealiseerd, maar om op de steigers te komen moeten we over het terrein van een gigantisch grote maar verlaten scheepswerf waar al vele jaren niets aan dit terrein is gedaan.

We maken een fietstochtje door de stad en vinden geen enkele winkel die open is. Dat leidt tot de conclusie dat de winkels op zaterdagmiddag dicht zijn. We hebben echter niet veel winkels gezien en twijfelen wel aan de conclusie. Het grote winkelcentrum ‘Akropolis’, ook vanuit  ‘Rondje Oostzee’  hebben we vooralsnog niet kunnen vinden.