De gevaren route vanaf Ålesund tot aan Bekkjarvik
Ålesund – Sandshamn, zo 23 juli, 25 zm
Als we uit Ålesund vertrekken kunnen we de zeilen hijsen want we voelen wind. Het is niet veel, maar we zeilen tenminste weer en dat voelt goed na zoveel mijlen motoren. Jammer genoeg blijkt het funneleffect weer verantwoordelijk voor deze wind, want zo gauw er geen hoge rotsen meer zijn is de wind ook weer tot weinig gereduceerd. We kiezen weer voor de bekende steiger in Sandshamn op Sandsøya waar we overnachten. De Duitse ‘Matilda’ die ik al geruime tijd op het AIS scherm had gezien, komt iets later dan ons binnen. Zij zijn naar de Lofoten geweest en vanzelfsprekend worden er ervaringen uitgewisseld over dit favoriete gebied. Het is een heel eind varen want ze vertellen dat de benodigde tijd voor de heen- en terugreis hen had beperkt in de verblijfsduur daar, want ze hadden er graag wat langer willen blijven en wat meer plaatsen willen bezoeken.
Sandshamn – Maløy, ma 24 juli, 31 zm
Onderweg naar een bootje met problemen zoals we lazen in de ‘Fjordenes Tidende’
De volgende dag staat het ronden van Stattlandet weer op het programma. Omdat er opnieuw geen wind is besluiten we een paar mijl om te varen want de vorige dag was de deining van de ‘Norske Havet’ voor de kust van Hareidlandet goed voelbaar. De wat meer zuidelijke route met de eilandjes Voksa en Kvamsoya als bescherming levert ons mooi vlak water op en het varen dicht langs de kust is immers veel mooier dan tuffen op een deinende open zee. Na het ronden van een uiterst rustige Stattlandet overnachten we in Maløy. ’s Morgens vinden we een linnen tasje met een welkomst pakket in de kuip. Ik ben blij met de Noorse krant die ook in het tasje zit en ik probeer te lezen en te begrijpen wat er wordt geschreven. Erg interessant is het artikel over een jachtje met motorproblemen voor de kust van Bremanger. Ik leg onmiddellijk het verband met de reddingsboot die ons de vorige dag op volle snelheid voorbij voer. De twee lekkere broodjes krijgen 10 punten van ons.
Maløy – Florø / Haerland, di 25 juli, 46 zm
Maloy bij vertrek
De volgende morgen varen we, wederom een windloze dag, rond de Hornelen via de Frøysjøen naar Florø waar we de boot in een hoekje in de volledig open en onbeschermde jachthaven parkeren. We werken ons boodschappenlijstje af in de plaatselijke Spar supermarkt. Op de terugweg zijn we het beiden heel snel eens, hier gaan we niet overnachten, we vinden deze jachthaven helemaal niets. We varen daarom nog 19 mijltjes verder naar Haerland waar we tegen zessen vastmaken aan de gastensteiger. In deze haven zijn we ook al meerdere malen geweest en ogenschijnlijk is er niets veranderd. ‘The local tavern serves meals and has a sanitary facility which boat users can use’ aldus Havneguiden 4. Misschien was het ooit wel zo maar tijdens ons bezoek in 2015 hebben we al ervaren dat de geheel vernieuwde ‘ local tavern’ slechts bedoeld is ‘ to serve meals’ maar niet als ‘sanitary facility for visiting boats’. Ook de dieselpomp aan de kade was toen niet in bedrijf. Deze keer hebben we de mogelijkheden niet opnieuw onderzocht.
Haerland – Fedje, wo 26 juli, 37 zm
We zijn benieuwd wat we hebben gemist toen we tijdens de oversteek van de Shetlands naar Noorwegen besloten om de Sognefjord in te lopen in plaats van naar Fedje te gaan en daarom hebben we dat nu gepland. We raken er zo langzamerhand aan gewend dat er geen wind is en opnieuw moet de motor voor de voortstuwing zorgen.
Er komt mist aan en Alden verdwijnt heel snel uit zicht
Bij het eiland Alden zie ik in de verte een mistbank en al gauw zitten we in potdichte mist. Op de radar worden de contouren van de eilanden afgebeeld, maar hoewel we soms op minder dan een halve mijl passeren zien we ze niet echt. We gaan onder deze omstandigheden langs de westkant van het eiland Ospa omdat we daar geen smalle doorgang van 80 meter tegen komen zoals aan de oostkant waar ik onze route had gepland. Toch komt het moment dat de doorgangen smaller worden en als de opstanden, die rotsen aangeven, dan toch opeens tamelijk dicht bij de boot uit de mist te voorschijn komen geeft het enerzijds een goed gevoel dat de elektronische kaarten erg goed zijn maar anderzijds denk ik ook aan de waarschuwing “all charts and maps are for reference purpose only”. De verwijzing wie verantwoordelijk is als de kaart niet klopt versterkt het besef dat het “the captain” is en niet de leverancier van de ‘foutieve’ kaart. Gelukkig wint de zon het een tijdje later van de mist en is het zicht bijna van het ene op het andere moment weer prima.
Aan de steiger bij Krammarholmen in Fedje
De zon verliest het gevecht met de donkere wolken helaas al weer gauw en de Sognefjord ‘vertroetelt’ ons met een stevige en langdurige regenbui. Dat ‘vertroetelen’ blijft doorgaan tot aan het eiland Fedje. We maken vast aan de (vervallen) steiger van Kremmarholmen, volgens de Havneguiden, de plek voor bezoekende jachten. We hadden al gezien dat er een nieuwe aanlegplek voor bezoekende jachten is gemaakt. Cafe Bjellands schijnt nu de aangewezen plek te zijn, maar daar ligt alles vol. Later op de avond krijgen we gezelschap van 3 Noorse jachten. Met moeite passen er twee jachten aan elke kant van de steiger en het derde jacht moet al dubbel gaan liggen.
Het gedeelte van Fedje waar de gastenplaatsen zijn is een eilandje er er is niet zoveel te beleven, de wandelmogelijkheden zijn beperkt en als we naar het dorp willen moeten we met een klein pontje oversteken. Dat pontje moet door de opvarenden zelf worden bediend, maar het ding ligt aan de overkant en er is waarschijnlijk wel een manier om het pontje onbemand naar deze kant te krijgen maar ik kan de bedieningsknoppen niet vinden en zo belangrijk vind ik de andere kant nu ook weer niet. Daar komt bij dat er een soort gewenningsproces optreedt in het beleven van de de Noorse omgeving, het begint ‘gewoon’ te worden. Na een korte wandeling vind ik het ook wel genoeg.
Fedje – Bakarvåg, do 27 juli, 29 zm
Het waait en we kunnen zeilen, weliswaar erg hoog aan de wind, maar toch. Hoewel we eigenlijk door de Herlefjorden naar de omgeving van Bergen wilden varen besluiten we toch door de Hjeltefjorden te zeilen vanwege de windrichting. De wind is ons echter niet gunstig gezind en draait na twee uurtjes zeilen precies de verkeerde richting in en komt pal van voren in. Daarnaast regent het inmiddels weer behoorlijk, maar was het niet zo dat Bergen in het meest regenrijke gebied van Europa ligt, dus regen hoort erbij in dit gebied besluiten we.
De Vikness werf waar prachtige motorjachten worden gebouwd
We varen nog net voldoende noordelijk om alsnog de eerstgeplande route te volgen. Met wat bochtenwerk komen we in de Herlefjorden en hoewel deze fjord breed genoeg is om te kruisen zijn we niet bereid om onder de sprayhood vandaan te komen en laten de motor en de autopilot het werk doen. Om eerlijk te zijn, ik kijk met genoegen achteruit hoe een moeizaam kruisende zeiler heel ver achter blijft. Eenmaal in Bakarvåg kunnen we geen gastensteiger ontdekken en maken we achter in de haven vast aan de servicesteiger van Vikness motorjachten. Ik vraag binnen of we daar mogen blijven liggen en men vindt het oke mits we de volgende dag weer vertrekken. Het is een prima plek compleet met elektriciteit en als welkome bijkomstigheid, geen liggeld.
Bakarvåg – Kleppevika, vr 28 juli, 18 zm
Begroeiing op en tussen de rotsblokken en het bloeit nog ook
De volgende overnachtingsplek is niet zo ver maar we maken van de gelegenheid gebruik om in de jachthaven van Strusshamn te tanken. We varen er vlak langs en ik weet dat hier een aparte drijvende steiger is met een dieselpomp en daar maken we gebruik van. We vullen de tank tot de meter “1/1” aangeeft. Hoeveel liter er dan precies in zit weten we niet, maar te vol willen we ook niet. We weten uit ervaring dat er tijdens het tanken dieselolie uit de ontluchtingsopening kan komen, een bewijs dus dat er tijdens zeilen over stuurboord dieselolie in de ontluchtingleiding kan komen dat niet uit zichzelf terugloopt.
Vanuit Strusshamn varen we, opnieuw op de motor, naar Kleppevika, bijna het hele eind tezamen bijna zij aan zij met een Noors zeiljacht. We kennen de haven van Kleppevika, want daar zijn we in 2012 binnengelopen met een enorme hoeveelheid plastic rond de schroef. Vandaag is een complete zijde van de gastensteiger voor ons beschikbaar. We maken er op een bescheiden wijze gebruik van zodat er ook nog een paar andere boten kunnen vastmaken.
’s Avonds komt de Nederlandse tweemaster Eva Kristiana binnen, een Noors ontwerp. De twee opvarenden genieten van een jaartje vakantie en zijn bijna aan het einde van deze periode. We staan een uurtje te praten en hoewel ze vroeger eigenlijk ook alleen maar noordwaarts gingen, vertellen ze nu erg enthousiast over de Spaanse en Portugese kusten. In de Ria’s schijn je geweldig mooi te kunnen ankeren. Hoewel de liggelden in de havens best pittig zijn is het leven weer relatief goedkoop. Misschien een goede tip om over na te denken.
Kleppevika – Bekkjarvig, za 29 juli, 12 zm
We steken de Korsfjord over en varen aan de westzijde langs het eiland Huftarøy. Onderweg passeren we twee bruggen, een van 28 meter en een van 27 meter. Inmiddels weten we de hoogte en het staat ook op de kaarten. Tijdens één van de vorige reizen zijn we voortijdig omgedraaid en via de Langenuen gevaren. We konden toen niet achter de doorvaarthoogte komen omdat de noordelijkste brug niet op de kaarten stond. Dat de kaarten niet altijd up-to-date zijn wordt ook dit jaar weer duidelijk. De nieuwe jachthaven van Bekkjarvig is inmiddels vier jaar oud want in 2012 toen we er langs kwamen was het in aanbouw. Niettegenstaande komt de jachthaven niet voor op de kaarten van Navionics en ook niet op hun webapp.
Jammer van dat rondslingerende rommel in mooie omgevingen!
In de nieuwe jachthaven ligt het vol met motorjachten. Aan de drijvende steiger ligt alles al dubbel of driedubbel. Er is nog één moeilijk plekje langs de kade in een hoekje achter vierdubbel geparkeerde motorjachten. We moeten achterwaarts inparkeren en de boegschroef moet hard werken om de punt naar de kade te draaien. Het helpt dat er een aardige Noor aan de kant staat om het achter landvast te beleggen en hiermee te voorkomen dat de boot weer van de kade wegwaait. Uiteindelijk liggen we prima en andere jachten proberen niet eens om om tegen ons aan te gaan liggen. Slechts een jongeman met een klein motorjachtje komt later op de avond langszij.
Het is zaterdagavond, voor de Noren het tijdstip om het gezellig te hebben. Op een groot motorjacht twee rijen voor ons oefent een ‘zangkoor’ hun repertoire, begeleid door een gitaar of door de muziekinstallatie. Onder andere Abba en Bruce “the Boss”Springsteen behoren tot de favorieten. Ik vind het wel geinig maar Hilda is het niet met me eens. De jongeman komt midden in de nacht, ‘heel zachtjes’, struikelend en stampend over het voordek. Als we de volgende morgen willen vertrekken tikt Hilda even op het bootje om de jongeman te wekken. Ze denkt iets te horen, maar er gebeurt verder weinig. Met iets meer lawaai probeer ik het later nog eens en meen toch echt dat iemand in het bootje iets roept, maar opnieuw gebeurt er niets. Als ik na een tijdje met de pikhaak wel erg stevig tegen de zeerailing tik komt er geen enkele response meer. Daarna maken we de touwtjes los en leggen het bootje maar tegen de kade waar nog juist voldoende ruimte is voor de kleine boot. De vraag is of het nog goed gekomen is met de jongeman.
