De gevaren route naar de Faeröer eilanden
powered by Advanced iFrame. Get the Pro version on CodeCanyon.
Gebruik de muis om in te zoomen in de kaart. Klik hier voor een grotere afbeelding.
Stromness – Tvøroyri, di 27 juni 2017, 191zm (totaal 1386 zm)
Van de bezoekende jachten zijn de vorige dag al meer dan de helft weggevaren, een aantal naar Wick aan de oostkust van Schotland en een aantal naar Kinlochbervie aan de Schotse westkust of naar Stornoway op de Hebriden. De meesten hebben AIS en daarop kun je zo prachtig mooi volgen waar ze naartoe gaan.
Wij vertrekken dinsdagmorgen voor de bijna 200 mijl naar de Faeröer eilanden. Het weerbericht is gunstig, zo’n 15 knopen de hele reis puur vanuit het oosten, dus iets ruimer dan halve wind. We vertrekken een uurtje voordat de stroom in de Hoy Sound keert en pikken nog net het laatste restje westgaande stroom mee.
De overtocht gaat voorspoedig, alleen draait de wind tijdens de reis meer zuidoostelijk dan we graag willen. We hebben daarom vooral de laatste helft veel moeite om het voorzeil vol te houden, terwijl de boot ook behoorlijk rolt. De 15 knopen die de gribfiles aangeven moet het overgrote deel van de reis met 3 tot 6 knopen worden verhoogd. Wat wel weer prima klopt is de afnemende wind de laatste 80 mijl, van gemiddeld 18 knopen neemt de wind af tot minder dan 10 knopen.
Met als uitgangspunt een gemiddelde snelheid van 7 mijl lag mijn berekende aankomsttijd lange tijd rond half tien woensdag morgen, maar uiteindelijk wordt het toch 12 uur voordat we achter ons anker liggen in de Trongisvágsfjørđur bij het plaatsje Tvøroyri op Suđuroy, het meest zuidelijke eiland van de Faeröer.
Ankeren bij het plaatsje Tvøroyri
Een groot deel van de woensdagmiddag zijn we heel erg nuttig bezig: uitgestrekt met de ogen dicht. De volgende dag, donderdag, ben ik druk bezig om een ‘onvolkomenheid’ van het lummelbeslag te verhelpen. Er zit beweging in de mastbevestiging. Onderweg had ik het beslag tijdelijk met sjorbanden gefixeerd. Gelukkig heb ik voldoende gereedschap en spullen bij me voor deze klus. Wij zijn wat dit betreft niet uniek, want tijdens gesprekken met andere zeilers hoor ik van soortgelijke problemen. Opnieuw ben ik ervan overtuigd dat het uiterst belangrijk is om goed over reparaties en noodoplossingen na te denken voor er lange tochten worden gemaakt. De krachten die op het materiaal worden uitgeoefend, en zeker bij de grotere boten, zijn enorm. En afhankelijk zijn van de buitenwereld is, gezien de verhalen, synoniem met lange wachttijden en forse bedragen.
