Stornoway – Kinlochbervie


De route van Stornoway via Kinlochbervie en Scrabster naar Stromness

Gebruik de muis om in te zoomen in de kaart. Klik hier voor een grotere afbeelding.

Stornoway – Kinlochbervie , wo 14 juni 2017, 47 mijl (totaal 1098 zm)

150 liter diesel getankt in Stornoway

150 liter diesel getankt in Stornoway

 Een bezoek aan de Faeröer eilanden staat ook op ons wensenlijstje. Voor de oversteek van rond de 200 mijl willen we wel graag enige stabiliteit maar het weer is nogal veranderlijk.  Als vertrekpunt hebben we meerdere mogelijkheden: vanuit Stornoway op de Outer Hebrides is de afstand het grootst en vanaf Pierowall op de Orkneys het kleinst, maat ook de noordwest hoek van Schotland of de Shetland eilanden zijn mogelijkheden. In de hoop dat we iets later in het seizoen wat stabieler weer gaan krijgen, besluiten we eerst naar de Orkney eilanden te gaan.
 
We willen de afstand van ca 115 mijl in etappes afleggen en de eerste etappe gaat naar Kinlochbervie, zo’n 47 zeemijl. Volgens de gribfiles zullen we onderweg naar Kinlochbervie een stabiele windsterkte hebben van 15 knopen terwijl de richting ruim achterlijk zal zijn, ideaal weer dus.
 

In de haven van Stornoway is er van wind niet zoveel te merken, maar eenmaal buiten de beschutting blijkt het toch stevig te waaien en staan er behoorlijke golven. De eerste vijf mijl tot aan Chicken Head varen we aan de wind met 20 knopen op tamelijk ruw water en vraag ik me af hoe ideaal dit weer eigenlijk is. Als we de zuid cardinale boei van Chicken Rock gerond hebben en 50° noordelijker varen, dus veel ruimer, hebben we minder last van de golven, maken een voortgang van rond de 8 knopen en is het fantastisch zeilen. We zijn wel blij dat we het tweede rif hebben staan want ondanks de stabiele 15 knopen die de gribfiles aangeven blijft het rond de 20 knopen waaien terwijl tijdens buien, die veelvuldig overkomen, de wind aantrekt tot zo’n 24 knopen.We rollen de genua dan ook regelmatig een stuk in en, zoals we al lang weten, blijft de snelheid even hoog, zeilen we comfortabeler en vorderen we goed. Het wordt zo langzamerhand traditie, bij wat minder ideale omstandigheden zit Hilda onafgebroken van begin tot het einde van de tocht aan stuuurboordzijde achter in de kuip en hanteert het stuurwiel. De laatste mijlen nadat we Stoerhead point op afstand ruim voorbij zijn neemt de windsnelheid af tot onder de 12 knopen en daarmee ook de snelheid. De laatste anderhalve mijl naar Loch Inchard motoren we zelfs.
 

Loch Bervie

Loch Bervie

In Kinlochbervie is nog precies één plekje vrij aan de langssteiger. Er liggen twee andere jachten, terwijl alle andere mogelijkheden in beslag worden genomen door plaatselijke boten, ondanks de grote borden ‘visiting yachts only’. Aan de binnenkant van de gastensteiger liggen ook een Najad 380 en een Nederlandse Wibo tegen elkaar. Hoewel er ‘Inverness’ op de spiegel staat zou de Najad een Scandinavier zijn en beide liggen er al wel 10 jaar zoals ik van plaatselijke bewoners hoor. De Nederlander komt vrijwel elke zomer wel een paar weken, maar de Scandinavier vrijwel nooit. ‘Het dure jacht ligt hier maar te verkommeren, doodzonde’,  aldus het commentaar.

Dit artikel is gepubliceerd in categorie Schotland-Orkneys.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.