De Finse kust zuid

Di, 10 juli,  Raippaluodon Silta – Kaskinen,  60 zm

Vandaag opnieuw een lange tocht van ruim 60 mijl, terwijl er geen wind is. Van de ene kant misschien wel goed want het is een slingertocht langs een lange rij van rode en groene tonnen, afgewisseld door tonnen van het cardinale stelsel. De automatisch gegenereerde route in de Navionics kaart vertoont een ongelofelijk aantal rode driehoeken. Ik heb de route daarom van te voren heel aandachtig bestudeerd, want het moet geen ‘Wouter Verbraak’ tocht worden.

Ik denk dat Navionics onvoldoende diepte informatie heeft. Sommige gebieden op de kaart blijven de donkerblauwe ‘gevarenkleur’ houden ondanks de instellingen. Navionics geeft de diepte aan met 0-10 meter. Zo gauw dat zo is wordt de routelijn rood en krijgt een rode gevarendriehoek. Hoewel het de hele reis goed opletten is, zien we geen enkele keer een echt ondiepe plek. Op drie plekken, dicht tussen rotsen door, die door  Navionics worden aangeduid met een diepte van 0-3 meter zien wij op onze dieptemeter toch steeds waarden ruim boven de 4 meter.

Elke dag weer prachtig lauwe luchten

Elke dag weer prachtig lauwe luchten

We zijn om half vijf in Kaskinen en net als in 2014 wordt al heel snel na onze aankomst de Nederlandse vlag gehesen door de havenmeester. Ik laat hem even de foto zien die op de website staat van ons bezoek in 2014. “Ja, dat is mijn vrouw Nina” zegt hij en ik geloof dat hij het wel leuk vindt. We melden ons aan en genieten van een ijskoude lekkernij. Als een uurtje later Nina ook arriveert komt ze ons onmiddellijk naar ons toe en worden begroet als waren we hun beste vrienden. Smak Smak.

Kaskinen is geschikt om te provianderen. We fietsen de volgende dag naar een supermarkt en doen inkopen. We vullen de dieseltank weer wat bij en hebben het  de rest van de dag behoorlijk druk met niets doen, terwijl we ook nog wat tijd besteden met wachten tot de wasmachine en de droger hun klus af hebben.

Do, 12 juli,  Kaskinen – Kasala,  30 zm

Deze reis kunnen we weinig anders dan  haventjes kiezen waar we ook in 2014 waren. Er zijn gewoon geen andere mogelijkheden. Vandaag gaan we naar Kasala, een voormalige vissershaven, niet echt een jachthaven, maar wel diep genoeg voor de HQ. Ook vandaag rond de 5 knopen wind, puur van achteren. Het grootzeil is wel gehesen maar staat op een bepaald moment in het midden omdat de schijnbare wind van voren komt. Al varende met achterlijke wind kan ik het zeil toch netjes naar beneden halen.

De toegang naar Kasala leidt ons via een richtlijn van 32 graden over ruim een mijl naar binnen. Hier en daar staan wat laterale boeien. We hebben ter voorbereiding de stootwillen al hangen maar vlak voor de haven staan een stel rode en groene boeien zo dicht bij elkaar dat ik voor de grap roep  ‘stootwillen binnenboord!’ alsof we een box met palen binnenvaren.  

Ingang Kasala

Ingang Kasala

In Kasala is het `beredruk’. Er liggen een paar onbemande visbootjes en we treffen er twee motorjachten aan die we naar binnen hadden zien varen. Ik voorspel dat ze spoedig weer zullen vertrekken en dat gebeurt ook. Tegen de avond komt er een zeilbootje binnen dat daar als enig jachtje zijn vaste plekje heeft.  Het blijkt hetzelfde jachtje te zijn dat we daar in 2014 ook zagen want de eigenaar, waar ik een tijdje mee sta te praten, bevestigt dat.

 

Vr, 13juli,  Kasala – Kylmapihlaja,  50 zm

Als we om 6 uur willen vertrekken kan ik de loodsen op de kant nauwelijks zien van de mist. Het lijkt ons verstandig om maar even te wachten tot we wat meer zicht hebben. Een drie kwartier later is het zo ver, maar matig zicht is een eufemisme. We scharrelen langzaam de haven uit en volgen nauwgezet de track die nog op de plotter staat en omdat de radar bij staat zien we daarop de tonnen ook nog eens. Daadwerkelijk zien we ze pas als we bijna dwars zijn. Een paar uur varen we in de mist maar ter hoogte van Pori zien we een aantal windmolenwieken boven de mist uitkomen en een kwartier later zien we de horizon weer. Dit duurt echter maar een half uurtje en dan is het cirkeltje weer klein Opnieuw een uurtje mist maar daarna blijft  het ook helemaal weg. Met Gennaker hoog drijven we de goede richting in en op meer dan  8 mijl afstand zien we de markante vuurtoren van Kylmapihlaja al.

 Vanuit de vuurtoren

Vanuit de vuurtoren

Er liggen een paar boten, een Zweeds jacht dat vlak voor ons naar binnen voer en ook de  Franse Ovni 43 dat samen met ons in Öregrund lag en dat we daarna diverse keren op de AIS monitor zagen. Redelijk vlot na ons komt een vijftal Zweedse boten binnen en dat ze bij elkaar horen wordt duidelijk als alle boten een geel vlaggetje in het achterstag hijsen met het woord ‘Escader’ erop. Van de Fransen hoor ik dat ze ook in Töre zijn geweest maar daar direct weer zijn weggevaren omdat er een feestje aan de gang was waardoor er geen plaats was. Ik had het feest al aangekondigd gezien op de publicatieborden. Bovendien werden er dat weekend ook een aantal Duitse jachten verwacht, het einde van een wedstrijd naar Töre, zo vertelde men mij in de receptie van de camping. De Fransen  vertellen dat ze zich eigenlijk ook meer op grotere plaatsen zoals Kemi, Oulu, Vaasa richten om daar het een en ander te bekijken, hoewel ze ook een nacht op Tankar waren geweest en het daar ook fantastisch hadden gevonden.

Ik beklim de vuurtoren en maak bovenop wat foto’s maar verder kun je op het eiland ook weinig doen want het is echt heel klein. Ons bezoek is ook wat minder spectaculair dan vier jaar geleden toen ik een onderhoudsman trof waarmee ik een klik had en die me een wel erg  uitgebreide rondleiding gaf.

Za, 14 juli,  Kylmapihlaja – Isokari,  31 zm

Het is vandaag het laatste stuk wat we als ‘Finse kust’ bestempelen. We varen deze dag naar Isokari, een eiland in de Turku Archipel. Het is een tocht van ruim 30 mijl en het weer is opnieuw onveranderd zonnig met heel weinig wind. Deze dag laten we Navionics niet bepalen waar we langs varen, maar we doen het helemaal op eigen inzicht. Dat betekent wat verder van de kust en geen slingerroutes tussen rotseilandjes door. Alhoewel iets langer, veel ontspannender omdat we steeds op diep water varen. Tegen 3 uur ’s middags varen we het kleine haventje binnen en we zien dat we langszij een andere boot zullen moeten gaan liggen want dat is de enige mogelijkheid. De boot die hiervoor ‘aan de beurt is’, is een paar meter korten dan de HQ, maar de Fin heeft geen bezwaar en zo maken we vast. Later komt er nog een derde boot bij ons aanleggen.

Isokari

Isokari

De volgende morgen is de zee als een spiegel en we besluiten de dag te blijven liggen. Ik herhaal de wandeling die ik ook de vorige dag al heb gedaan. Je ontmoet aardige mensen waarmee je leuke gesprekken kunt hebben. Een echtpaar vertelt me dat ze op een dergelijk eilandje zijn getrouwd en nu hebben ze hier een huisje gehuurd om het heugelijke feit  van hun 7 jarig huwelijk te vieren. Gezien hun leeftijd zal het waarschijnlijk niet het eerste huwelijk zijn geweest.

 

Dit artikel is gepubliceerd in categorie 2018 - Botnische Golf.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.