Skrova – Stokmarknes, di 25 juni 2019, 36 zm
Het weer moet nog even wennen aan de vroege morgen
We willen dit jaar nog naar de Vesterålen, de eilanden groep noordelijk van de Lofoten en daarna gaan we weer naar zuidelijker breedten. Vanuit Skrova hebben we twee mogelijkheden: de meer westelijke route via de Raftsund of de meer oostelijke route via Tjeldsund. In beide gevallen moeten we rekening houden met mee- of tegenstroom.
De stroom in de Raftsund loopt mee van 5 tot 11 uur ’s morgens en dat betekent vroeg vertrekken. We varen om 6 uur met weinig wind en dat blijft zo tot we de Raftsund achter ons hebben. We zien de stroom nog kenteren onder de Raftsundet bru, maar vanaf dat moment hebben we er nog nauwelijks last van.
De ingang van de smalle Trollfjord
Wij hebben voor de Raftsund gekozen omdat we eigenlijk nog best wel even weer door de Trollfjord willen varen, een fjord die uitkomt in de Raftsund. De Trollfjord is een fjord die op het smalste deel slechts rond de 100 meter breed is en waar de rotswanden links en rechts steil uit het water tot grote hoogte oprijzen.
Rotswanden, rechtstreeks uit het water steil omhoog
Hoewel we wat de meestroom betreft al wat aan de late kant zijn varen we natuurlijk de Trollfjord wel even binnen, vlak langs de steile wanden. Zoals ook de vorige keer een bijzondere belevenis. Daar waar de fjord iets breder wordt keren we weer want even aanleggen aan het steigertje achterin is niet mogelijk omdat we daar drie jachten zien liggen. Bovendien willen we geen tijd meer verdoen vanwege de stroomkentering.
De linkerkant, vanaf de ingang is minder steil
Een foto maken is eigenlijk niet mogelijk, er staat maar een heel klein stukje van zo’n wand op. Je ogen zien veel meer
<
De uitgang van de Trollfjord nadat we gekeerd zijn
Een pracht omgeving, zo achteruit kijkend
Na de Raftsund zeilen we naar Stokmarknes. Het weer leek midden in de Raftsund een beetje op te knappen, maar het blijft kwakkelen.
De Vesteralen zijn groener dan de Lofoten, hoewel deze foto niet zoveel groen laat zien
We willen in Stokmarknes zelf liggen omdat e wat boodschapjes moeten worden gehaald en, volgens de ‘Havneguiden’, de marina ‘some distance from the town center’ is. Om daar te komen moeten we wel rond het eiland Børøya varen omdat een 15m hoge brug de kortste route voor ons onmogelijk maakt. In Stokmarknes liggen we aan een mooie steiger met elektriciteit en water, maar sanitair is ook hier niet te vinden.
’s Middags legt een Hurtigruten boot in Stokmarknes aan bij het Hurtigruten museum. Op de kade, voor het museum, is een van de oude lijnschepen tentoongesteld, de ‘Finmarken’. Het is meer dan duidelijk dat het scheepsmodel in de loop van de tijd nogal is veranderd, van goederenschip naar cruiseschip. Niettegenstaande de drommen mensen die even (de boot ligt hier maar een uur) in het museum gaan kijken, worden er ook goederen in en uitgeladen.
Stokmarknes
